Lodowy Szczyt

Lodowy Szczyt (Ľadový štít) wznosi się na wysokość 2628 metrów nad poziomem morza w głównej grani Tatr Wysokich po słowackiej stronie granicy. Stanowi trzeci najwyższy szczyt całego masywu tatrzańskiego i najwyższą kulminację głównego grzbietu Tatr Wysokich.

Szczyt położony jest w centralnej części Tatr Wysokich, dominując nad kilkoma dolinami, w tym Doliną Javorową, gdzie oddziela wiszące doliny: Zadnią Javorową, Suchą oraz Lodową. Południowo-wschodnie ściany masywu górują nad Małą Studeną Doliną. Od Małego Lodowego Szczytu dzieli go Lodowa Przehyba, natomiast od masywu Baranie Rohy – Śnieżna Przełęcz.

Nazwa szczytu pochodzi od długotrwałych zalegających pól śnieżnych, które utrzymują się na jego zboczach, szczególnie na północnych stokach. Te wieloletnie pola śnieżne, zwane firnami, należą do najważniejszych w całych Tatrach.

W okresie od listopada 1938 do września 1939 roku, podczas polskiej okupacji części Spiszu i Orawy, Lodowy Szczyt był przez krótki czas najwyższym szczytem Polski. Po II wojnie światowej powrócił do Czechosłowacji, a następnie stał się częścią Słowacji po uzyskaniu przez ten kraj niepodległości.

Pierwsze wejścia

Pierwsze udokumentowane wejście na Lodowy Szczyt odbyło się 31 sierpnia 1843 roku. Dokonał go brytyjski botanik i alpinista John Ball wraz z Wilhelmem Richterem, nieznanym z nazwiska węgierskim malarzem oraz lokalnymi przewodnikami z Jurgowa. To historyczne wejście zostało zrealizowane przez Suchy Żleb.

Inne znaczące wczesne wejścia obejmują wyprawę polskiego księdza Józefa Stolarczyka z przewodnikami 17 września 1867 roku, który odnotował to w księgach parafialnych jako pierwsze wejście, nie wiedząc o wcześniejszym osiągnięciu Balla. Pierwsze zimowe wejście wykonali Theodor Wundt i Jakob Horvay 28 grudnia 1891 roku podczas śnieżycy.

Trasy wspinaczkowe na Lodowy Szczyt

Lodowy Szczyt nie jest dostępny szlakami turystycznymi i można go zdobyć wyłącznie z certyfikowanym przewodnikiem górskim. Góra oferuje kilka dróg wspinaczkowych o różnym stopniu trudności.

Najpopularniejszą i stosunkowo najłatwiejszą trasą jest droga normalna przez Lodowego Konia, oceniana na II stopień w skali UIAA. Inne popularne drogi to trasa z Lodowej Przehyby przez Lodową Kopę oraz bardziej wymagające drogi południowo-wschodniej ściany, jak droga Grósza czy filar Brnčala.

Typowe wejście trwa 8-10 godzin łącznie ze Staregu Smokovca lub Hrebienoka, albo 5-6 godzin z Chaty Térego. Różnica wysokości wynosi około 1400 metrów z Hrebienoka lub 600 metrów z Chaty Térego. Sezon wspinaczkowy trwa od 15 czerwca do 1 listopada ze względu na przepisy Tatrzańskiego Parku Narodowego.

Znaczenie przyrodnicze i kulturowe

Masyw Lodowego Szczytu stanowi najbogatsze skupisko flory alpejskiej w Tatrach. Naukowcy zidentyfikowali tu 85 gatunków roślin zielnych, z których 30 osiąga na tej górze swoje najwyższe stanowiska w całych Tatrach. Wieloletnie pola śnieżne w Dolinie Śnieżnej wspierają unikalne ekosystemy przystosowane do surowych warunków alpejskich.

Szczyt inspirował legendy i literaturę, w tym kilka opowieści o ukrytych skarbach w jego zboczach i dolinach. Słynny polski poeta Jan Kasprowicz poświęcił tej wspaniałej górze jeden ze swoich wierszy. Dramatyczny wygląd szczytu, szczególnie widziany z polskiego Podhala, od dawna fascynuje alpinistów i miłośników przyrody.

Dziś Lodowy Szczyt pozostaje pożądanym celem doświadczonych alpinistów i stanowi część Wielkiej Korony Tatr, prestiżowego wyzwania obejmującego wejścia na najwyższe szczyty różnych grup tatrzańskich. Ze względu na wymagania techniczne, znaczną ekspozycję i konieczność profesjonalnego przewodnictwa, przyciąga poważnych alpinistów pragnących zdobyć jeden z najwspanialszych szczytów Karpat.

W artykule wykorzystano zdjęcie Masyw Lodowego Szczytu od strony Doliny Pięciu Stawów Spiskich. Od lewej: Lodowa Kopa, Lodowy Szczyt, Śnieżny Szczyt, Śnieżna Przełęcz. fot. Krzysztof Dudzik-Górnicki, CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=7915796